Verhalenwerf
U!TdagenD 2018
De muzikanten hebben tijdens Uitdagend, in september 2018, weer even geroken aan het samen musiceren en dat beviel. Man van het eerste uur Bertus ten Caat: ‘We speelden in de foyer van De Tamboer en al snel stond de zaal op zijn kop. Dat voelde weer ontzettend goed. Omdat een aantal van ons al jaren niet meer gespeeld heeft, was het niet helemaal foutloos, maar het plezier was er weer. Er waren ook mensen in het publiek die vroegen of er nog meer optredens zouden volgen. We hebben eerder theatershows gedaan, waarbij we muziek afwisselden met verhalen. Er is genoeg te vertellen en 50 jaar is natuurlijk een mooie gelegenheid om nog eens zoiets te doen.’
Een onvergetelijk weekend
No Name speelde op 19 juli 1969 voor het eerst onder die naam. ‘André Damming en ik waren gaan samenwerken, terwijl we daarvoor elk in een eigen band speelden. We hadden bij dat optreden, op ’t Hoekje in Hollandscheveld, nog geen naam en Gerrie, de broer van André en onze zanger, zei tegen het publiek: 'We hebben nog geen naam, ‘No Name' dus. En zo bleef het. Dat eerste optreden zullen we om meerdere redenen niet vergeten. Het was niet alleen de eerste keer dat we in deze samenstelling en met deze naam speelden, dat weekend was ook de eerste maanlanding. Twee momenten die in onze geheugens gegrift staan.’
Naast drummer Bertus, zanger Gerrie en gitarist André bestond de band uit Harry en Ally Benjamins. ‘Zij kwamen uit Nieuwlande en hadden in TheTyphoons gespeeld, een band uit Nieuwlande. Helaas konden zij er bij dat eerste optreden niet bij zijn en ook dat was een reden om het weekend nooit te vergeten: een vriend en neef van Harry en Ally werd kort daarvoor aangereden en overleed. Zij waren uiteraard te zwaar aangeslagen om te spelen. De gebroeders Benjamins voegden zich dus later bij No Name. Ik heb beelden van een optreden in september van dat jaar, in Dukdalf, waar Ally in ieder geval wel bij was.
Die beelden vormen een verhaal apart. ‘Ik was destijds zeventien en heb wel gezien dat een clubleider ons optreden filmde, maar had de beelden nooit gezien. Een aantal jaren geleden heb ik via de radio een oproep gedaan en toen vertelde iemand me dat de film gemaakt was door een meneer Dijkstra en dat hij nu in Joure woonde. Ik heb alle Dijkstra’s in Joure gebeld en vond hem uiteindelijk. Van hem kreeg ik een doos vol bandjes, 8 millimeter-filmpjes, die ik allemaal heb bekeken. Bij elk nieuw bandje denk je: hier staan we misschien op. Maar het was het allerlaatste bandje dat ik bekeek en het waren zelfs de allerlaatste minuten film. Maar daar waren we: net begonnen als No Name. Ik heb de beelden later verwerkt in een filmpje met nieuwe en oude beelden naast elkaar en nieuw geluid eronder. Een mooi aandenken.’
Hard werken en veel plezier
No Name speelde voornamelijk pop- en rockcovers, maar ook eigen werk. Jarenlang werd de band regelmatig gevraagd om op te treden. ‘Eerst in jeugdsozen, later ook op bruiloften en dorpsfeesten. We speelden ook best vaak buiten de regio, in Twente en Groningen bijvoorbeeld. Het was hard werken, maar vooral veel plezier hebben. In die tijd werd een beetje neergekeken op het spelen van covers en optreden op bruiloften, maar er was vraag naar en het gaf ons de kans om vaak te spelen. Toen wij net begonnen en nog heel jong waren, wilden we natuurlijk ook de wereld veroveren, maar die droom lieten we al snel varen. Samen muziek maken, daar ging het om.’
Gerrie Damming stopte in 1972 en werd vervangen door Jan Giethoorn, die veel Hoogeveners kennen als gemeenteraadslid van Gemeentebelangen. ‘Hij was zanger, maar speelde ook toetsen en accordeon. Hij bleef tot 1977. Eind jaren ’70 hebben we ook nog platen gemaakt, onder andere bij Johnny Hoes. In die tijd speelden ook Harro Wimmenhove en Jannes van Genne bij No Name. In 1979 stopten Harro en André Damming en waren we op zoek naar een leadzanger en een gitarist. André was verhuisd, maar kwam al vrij snel terug en wilde toen ook graag weer spelen. De gitarist was dus redelijk snel terug. Lou Helmans werd onze nieuwe zanger. André is in 1989 definitief gestopt met spelen. Tot ongeveer 1997 is Frans Oosterwijk onze zanger geweest en Bert Huisjes, nu bekend als omroepman, is een tijdje onze gitarist geweest. Bert Snijder uit Meppel was in die tijd onze toetsenist. Toen Bert Huisjes voor zijn baan naar het westen van het land verhuisde, werd Ruud Slot, nu directeur van de ZorgZaak, onze gitarist. Hij werd opgevolgd door René Bremer. René Bremer timmert nu aardig aan de weg als pedalsteelgitarist van de countryband Ramblin Boots en Frans Oosterwijk is tegenwoordig een bekende zanger in Groningen. Zijn stem is heel geschikt voor nummers van Roy Orbison en Elvis en daar heeft hij veel succes mee. En Jan Derks, vijf jaar bassist bij No Name, moeten we natuurlijk niet vergeten. Hij speelt nu bij één van de beste bands van Nederland: Chef Special.’
Eind jaren ’90 verloor No Name de spirit. ‘We hebben toen de koppen bij elkaar gestoken en we kwamen tot de conclusie dat we de band zouden moeten verjongen als we door wilden. Dat wilden de meesten en ik heb toen voorgesteld om het eens te proberen met mijn dochters als zangeressen: Esther en Tamara. Zij zijn muzikaal en kenden onze muziek door en door. De meeste bandleden zagen dat wel zitten en zo brak een nieuwe periode aan.
In die tijd, toen de meiden net meededen, wonnen we zelfs een Abba lookalike-wedstrijd op de landelijke radio. We hadden een opname ingestuurd en de luisteraars stemden massaal op ons. Dat werd gevierd met een groot festijn in Hilversum, waar we opeens op het podium stonden met Volumia, René Froger en Maggie McNeal. Een onvergetelijke ervaring.’
Bertus tovert snel de beelden van dat optreden tevoorschijn op YouTube. ‘Ik heb altijd veel vastgelegd, met name op video Dat is nu goud waard voor ons. André Damming heeft in de beginjaren een dagboek bijgehouden en genoteerd wat we deden, hoe we oefenden, waar we speelden en wat we verdienden enzo. Prachtig om terug te lezen. Gelukkig zijn er ook ontzettend veel foto’s, waardoor we echt een goed overzicht hebben van al die jaren. Mijn zoon Fake maakte zijn No Name-debuut op tv in een sportprogramma van Mart Smeets waarin we een nummer speelden ter gelegenheid van het afscheid van Piet Kleine als schaatser.'
Laatste optreden
In 2014 vonden de muzikanten dat het tijd werd om te stoppen. ’De crisis maakte het steeds moeilijker om op te treden. Feestzalen hadden het moeilijk, er werden bijna geen zalen meer gehuurd voor bruiloften en op feesten kwam minder publiek dan voorheen. Het publiek en de muzieksmaak waren veranderd en na een optreden bespraken we in de kleedkamer dat we er misschien mee moesten stoppen. Ons laatste optreden was bij de Muzieknacht. Het was een goede beslissing, maar jammer dat we niet op een hoogtepunt zijn gestopt. Daardoor voelt het nog altijd dubbel. Een mooie show bij het 50-jarig jubileum kan dat gevoel misschien veranderen. Fake, Esther en Tamara spelen nog steeds. Zij vormen samen met een aantal andere muzikanten de band Red Wood Club. Fake schrijft zelf liedjes. Bij ons optreden op Uitdagend speelden mijn kinderen, maar ook Jan Giethoorn, Jannes van Genne, René Bremer en Ipe van der Deen waren erbij. We hebben allemaal een geweldige avond gehad. Het motto van No Name is al die jaren hetzelfde gebleven: we doen wat we kunnen. Dat hoeven geen technische hoogstandjes te zijn, maar we brengen het met veel enthousiasme. We hebben altijd veel vergaderd over ons repertoire omdat we een goede opbouw belangrijk vonden. Daarmee wisten we altijd een goede sfeer te creëren, voor onszelf en het publiek.'
