Verhalenwerf
Freek Pouwels is een geboren en getogen Hoogevener, hij werd in de oorlog geboren en heeft als kind o.a. aan de Willemskade gewoond. Hij startte in 1967/1968 met een van de eerste snackbars in Hoogeveen.
Freek, wat was de reden dat je een snackbar wilde beginnen?
De belangrijkste reden was, dat ik van mijn vader werk moest zoeken en als ik niet iets zou vinden moest ik maar bij de matrassenfabriek van de GEKA werken en dat leek mij geen prettig vooruitzicht. Ik had net een jaar in Zuid-Afrika doorgebracht bij mijn broer maar daar wilde ik niet blijven. Ik had na mijn studie aan de kunstacademie ook wel kunstschilder willen worden, maar daar kon je geen brood mee verdienen. Overigens heb ik naast mijn werk altijd wel geschilderd.
Had je hiervoor ook al in de horeca/restaurant gewerkt? Had je interesse in voeding?
Ik had geen enkele ervaring in de horeca en had ook geen bovenmatige belangstelling voor voeding. Toen ik mijn eerste snackwagen kocht moest ik echt alles nog leren, hoe heet moet het frituurvet zijn, hoelang moet de patat, kroket, frikandel gebakken worden etc. Maar er is mij eigenlijk nooit iets mislukt. Maar ik zei in het begin ook tegen mijn klanten: “als het niet goed is moeten jullie het zeggen”.
Waar stond je eerste snackbar?
Ik ben gestart met een busje in Krakeel, dit was toen een wijk in aanbouw. Er was nog bijna niets en voor mij een hele gok om daar te beginnen, vooral omdat ik geen enkele ervaring had. Ik voelde me soms ook weleens ongemakkelijk, want in de wijk Krakeel kwamen veel mensen wonen uit het westen en dan vroeg ik mij weleens af of ik het wel goed deed. Maar ik leg makkelijk contact en had ook een sociale functie in de wijk. Je hoort veel van klanten en omdat je in een snackbar veel sneller persoonlijk contact hebt dan in een cafetaria of restaurant vond ik een snackbar ook het beste bij mij passen. Het is nooit mijn ambitie geweest om een restaurant en/of cafetaria te exploiteren. Later heb ik meerdere snackbars gehad, ook wel buiten Hoogeveen. Ik heb in Hoogeveen o.a. met een vaste wagen gestaan op de Industrieweg en op de Alteveerstraat ter hoogte van de toenmalige Landbouwbank.
Had de snackbar ook een automatiek?
Nee, geen enkele van mijn snackbars had een automatiek.
Was je gelijk tevreden over de klandizie of moesten mensen eraan wennen?
Nee, de klandizie moest echt groeien, maar ik had geen idee hoeveel klanten/omzet ik nodig had om zonder verlies te draaien, ik moest echt alles nog leren. Mijn boekhouder zei steeds je doet het prima, dus ik zal het op een of andere manier wel goed gedaan hebben (brede lach).
Was er veel contact met collega snackbarhouders?
Er was niet veel onderling overleg in die begintijd, er waren in Hoogeveen toen ook nog niet zoveel snackbars. Later hebben de snackbars in Hoogeveen wel veel samenwerking gezocht, zo ontstond bijvoorbeeld de Moaties, o.a. bedoeld voor gezamenlijke inkoop etc.
Was de concurrentie groot?
Ik heb eigenlijk nooit concurrentie ervaren.
Heb je de ontwikkeling meegemaakt van vast frituurvet naar vloeibaar?
Nee, ik heb altijd gewerkt met vast frituurvet.
Werd er indertijd ook gesproken over gezonde voeding en de gevaren van fastfood?
Nee, dit was in die tijd niet aan de orde, maar ik ben ervan overtuigd dat patat ook helemaal niet ongezond hoeft te zijn. Wanneer het frituurvet goed heet is, brandt de aardappel direct dicht en hoeft het dus ook niet vet te zijn.
Welke snacks waren populair in Hoogeveen?
In mijn tijd waren de kroket en de frikandel speciaal het meest gewild en natuurlijk ook de gehaktbal. Later verkocht ik wel veel slaatjes. Maar ik was niet van de vele extra zoals bijvoorbeeld opgemaakte slaatjes met losse slablaadjes, mensen vonden een ‘kaal’ saladebolletje ook prima.
Maakten bepaalde groeperingen in de samenleving meer gebruik van de snackbar dan andere? Bijvoorbeeld arbeiders versus kantoorpersoneel? Of jonge gezinnen/mensen versus ouderen?
Iedereen kwam bij de snackbar, vaak stond ik met de snackwagen aan doorgaande wegen, dus werkelijk iedereen kwam hierlangs en kocht patat. Omdat wij toen we in de Alteveerstraat tot 2.00 uur ‘s nachts open waren kwamen er veel mensen uit het uitgaansleven van Hoogeveen nog even een patatje halen. Wanneer er vervelende jongens achter hen aanzaten en meisjes zich daardoor niet zo prettig voelden, was de snackbar een veilige plaats om binnen te gaan. Kortom de snackbar had hier ook overduidelijk een sociale functie.
Had je een zakenpartner of deed je het helemaal alleen?
Nee, ik had geen zakenpartner, ik had wel medewerkers, want toen ik meerdere snackbars had moesten er natuurlijk wel mensen in staan die het werk konden doen. Later heeft één van mijn medewerkers (Harry Frank) de snackbar overgenomen.
Kun je iets vertellen over je mooiste herinnering aan je werk als snackbarhouder?
Steeds weer het contact met de klant en het gezellig ‘zeuren’ over allerlei zaken. Het sociale contact ook. En met de gemeente overleggen over nieuwe standplaatsen vond ik ook wel leuk, er moest soms ook wel sprake zijn van een zekere gunfactor.
En wat was je meest trieste/teleurstellende ervaring als snackbarhouder?
Ik werd soms ook weleens wat teleurgesteld in de gemeente omdat we nogal eens verplicht naar een andere locatie moesten verhuizen. Je wist dan natuurlijk niet of je op die andere locatie wel weer net zoveel klanten zou krijgen. Maar dit is eigenlijk altijd goed gekomen, de klanten kwamen ook wel naar de nieuwe locatie, ook al was deze in een andere wijk. Blijkbaar doe je als snackbarhouder dan toch iets goeds.
Kijk je in zijn algemeenheid terug op een goede tijd als snackbarhouder?
Ja, ik kijk terug op een hele goede tijd, heb het werk altijd met heel veel plezier gedaan, ik heb er veel contacten aan overgehouden. En kon mijn werk als kunstschilder er altijd naast blijven doen.
Zie je nog toekomst voor de huidige snackbarhouder, mede gezien in het licht van de steeds grotere aandacht voor gezonde voeding?
Er is zeker nog toekomst voor de snackbars, ze hebben nu wel een veel groter en ruimer assortiment en er is in de maatschappij nu veel aandacht voor gezondheid, maar ik ben ervan overtuigd dat een patatje helemaal niet ongezond hoeft te zijn, als het op een goede manier bereid wordt.
