Verhalentafel: terugblikken met Hilly Tuhuteru-Fieten

Tot eind jaren ’50 woonde de jonge Hilly in het Drentse Kerkenveld, toen ze met haar familie naar Canada emigreerde. Vader Fieten kreeg echter heimwee en keerde met het gezin na een jaar terug naar Nederland, Hoogeveen om exact te zijn. Aan de Carstenstraat, waarachter de Molukse wijk in aanbouw was.
Nadat de eerste gezinnen hun intrek hadden genomen en uiteindelijk in 1963 alle huizen waren bewoond, waren de eerste contacten al gauw gelegd.
De jonge Hilly ondersteunde de bandleden van ‘The New Voices’ en ontfermde zich als een ware manager over de band, veelal met Molukse muzikanten. ‘De band kreeg het steeds drukker en dus werd ik ook vaker gevraagd om mee te gaan’, geeft Hilly aan. ‘Mijn ouders vonden het allemaal wel goed, maar gaven de band één regel mee. Ik moest altijd opgehaald worden en daarna weer thuis worden gebracht. Pas als ik de voordeur achter mij dicht had gedaan, mochten ze wegrijden. Daar hebben ze zich altijd keurig aan gehouden.’

Aanpassen
Via de muziekband maakte ze kennis met Eli Tuhuteru. Zijn gevoelens voor de jonge Hilly stak hij niet onder stoelen of banken, maar die werden niet direct beantwoord. ‘Nee hoor! Ik moest eerst helemaal niks van hem hebben!’ Dat duurde echter niet lang, want uiteindelijk kregen Eli en Hilly toch verkering. ‘Mijn ouders moesten er eerst wel even aan wennen, maar al gauw ontstond er een goede band.’
Nadat de relatie in januari 1965 met een huwelijk werd bezegeld, ging het jonge echtpaar in de Molukse wijk in Hoogeveen wonen. ‘Dat deed ik bewust om zo goed mogelijk in de Molukse gemeenschap te passen. De Maleise taal leerde ik mij vrij snel aan.

Het gezin werd bekroond met twee dochters, die tweetalig werden opgevoed.
De tijd van de politieke spanningen en de acties van Molukse jongeren in de jaren '70 gingen niet aan Hilly en haar kinderen voorbij. ‘Onze dochters werden daar een keer door klasgenoten op een vervelende manier op aangesproken. Daar heb ik gelijk een stokje voor gestoken, want mensen kennen het verhaal helemaal niet! Ik zat destijds in de ouderraad en heb zowel de leerkrachten als ouders toegesproken en het nodige eens duidelijk uitgelegd. Dat heeft geholpen, want daarna is het niet weer gebeurd.’
Gedurende de periode in Hoogeveen heeft Hilly zich altijd actief ingezet binnen de Molukse kerk en organisaties. Dat was niet altijd makkelijk, mede door de politieke voorkeuren binnen de gemeenschap en dus ook in de woonwijk.
‘Ik ben ook weleens door Molukse moeders aangesproken, omdat ze bij sommige dingen een andere kijk of mening hadden als ik. Dan reageerde ik op een vriendelijke en beleefde manier dat we ieders manier van opvoeden en omgang moeten respecteren.’

Kippenvel
Vanwege het werk van echtgenoot Eli, verhuisde het gezin in 1978 naar Woerden. De kinderen werden groot en vlogen uit en er kwamen kleinkinderen. Helaas overleed Eli in 2009. Tot haar vervroegd pensioen is Hilly werkzaam geweest als gastvrouw bij het Ministerie van Defensie. Daarna heeft zij nog 15 jaar, ook als gastvrouw, gewerkt bij het Japanse bedrijf Komori in Utrecht.
Hilly voelt zich nog altijd verbonden met de Molukse gemeenschap en cultuur, zowel in Hoogeveen als in Woerden. En ook in Hatusua op het eiland Seram in de Molukken, waar Hilly in 1979 volgens de Molukse adat *) is opgenomen in de Mata Rumah **) van de grootfamilie Tuhuteru. ‘Als ik het erover heb, krijg ik nóg steeds kippenvel! Het was zó mooi en respectvol. Ik werd door vrouwelijke familieleden ontvangen met muziek en een optocht door het dorp. Prachtig!’

Hoewel Hilly al veel langer in Woerden woont dan in Hoogeveen, blijft de Drentse plaats altijd in haar hart. ‘Ik bewaar fijne herinneringen aan die tijd, ook samen met mijn ouders en zus. De meeste Molukkers kennen mijn vader ook goed, omdat hij bekend stond als de eierboer. Met mijn schoonouders, ik had overigens de líefste schoonmoeder van de hele wereld, en andere leden van mijn schoonfamilie heb ik altijd een goede band gehad en nog steeds hoor! Ook al zien we elkaar niet meer zo vaak als vroeger, maar áls we elkaar zien, is en voelt het altijd heel goed! Dat geldt ook voor de Hoogeveners die ik uit die tijd ken. Samen bewaren we mooie en fijne herinneringen.’

*) Adat : traditioneel gebruik
**) Mata Rumah : familieclan

Gita Lopulisa

De verhalen zijn, na het afnemen van een interview, met toestemming van de personen zelf of kinderen/familie geplaatst.