Ed
Wennink
Muziek in huis
Ik ben op 23 augustus 1944 geboren in Amsterdam Noord (over het IJ) en was daarmee gelijk een oorlogskind.
Ik was een vrij rustig en gevoelig manneke. Mijn moeder vertelde me dat ik bij droevige liedjes altijd mijn hoofd in mijn armpjes legde en snikte. Met hulp van mijn vader, die in zijn vrije uurtjes als bijverdienste horloges en klokken repareerde, gebruikte ik het loopwerk van een uurwerk als aandrijving voor een soort pick-up. Ik monteerde er een rond draagvlak op waarop de bakelieten plaat gelegd werd. Het geluid werd voortgeplant door een speld die aan twee kanten door een sigaretten vloeitje geprikt was. Dit fungeerde als membraam. Als ik mijn oor bij dit membraam ten luister lag, hoorde ik muziek.
In het weekend repeteerde mijn vader met wat vrienden. Zij speelden muziek in de stijl van de Kilima Hawaiians, echter zonder de traditionele bloemenkrans om hun nek. De repetities waren bij ons thuis. Ik was toen een jaar of 8. Mijn oom Ton speelde gitaar en dat sprak me erg aan. Ik wilde ook een gitaar.
Mijn eerste gitaar
We hadden het thuis niet bepaald breed, dus het werd een gitaar van triplex met een hals die neigde tot kromtrekken. Later, toen ik voor het eerst de muziek van de Shadows hoorde en ik die probeerde na te spelen, was mijn gitaar verworden tot een pijl en boog, de hals was zo krom als een hoepel en een barré-akkoord was zelfmoord. Gelukkig kwam de pastoor, we waren katholiek, met zijn dikke derrière te hulp. Door een gelukkige samenloop van omstandigheden plofte hij met zijn volumineuze kont op mijn gitaar en … de gitaar was total loss. Zoals een goed katholiek betaamt, betaalde hij de schade en verhaalde deze via de collectebus op zijn roomse schapen. Met wat geld van m'n moeder erbij kreeg ik een redelijk goede gitaar. Ik kocht van mijn zakcentjes een element en ik kon gaan Shadowen.
Al gauw speelde ik in een bandje 'The Astronauts' geheten. ik was toen 15 jaar. (zie bovenstaande foto).
Op mijn akoestische gitaar had mijn vader een formica plaatje gemonteerd met daarin een van de eerste elementen. Als versterker diende een Davoli versterker van wel 20 watt.
Toen al werd er gescandeerd: 'Kan het niet wat zachter!'
Deel 2 van mijn verhaal lezen? Klik HIER
